لذت خواندن

هفته گذشته سه رمان خواندم. يکی اش «نام من سرخ» اُرهان پاموک بود که دو روزه خواندمش. توی روايتش نوآوری هايی کرده بود. سوای اين که راوی هايش متعدد بودند؛ باز هم شيرين کاری هايی توی کارش کرده بود که در کنار طنز قشنگش، کتاب را حسابی خواندنی کرده بود. دو کتاب بعدی در حوزه رمان نوجوان بود. يکی کار تازه «حميدرضا شاه آبادی» به نام «هيچ کس جرئتش را ندارد» که مثل بيشتر کارهای اين نويسنده خوب، نام خوبی هم برايش انتخاب شده. ديگری هم اثر تازه دوست خوبم «احمد اکبرپور» است به نام «لحظه های سکسکه». اين دو کتاب آخر را در يک نشست خواندم که نشانه خوبی است. يعنی آن قدر کشش داشته اند که خواننده يک نفس بخواندشان. يک وقت نگوييد پس رمان «نام من سرخ» لابد کشش نداشته که خواندنش بيشتر طول کشيده! نه آن بنده خدا - پاموک هم بنده خداست! - خيلی هم رمان درجه يکی نوشته با روايتی مدرن. فقط حجمش پنج برابر دو رمان ديگر بود که خواندنش بيشتر طول کشيد. همين!