بررسِ غليظ شديد

بيچاره ما ايرانی ها! از بچگی ياد گرفته ايم که سانسور کردن خوب و لازم است. خودمان شده ايم بررس خودمان! بررس بی مزد و مواجب و سخت گير! برای اين که جامعه پسمان نزند، خيلی حرف ها را نمی گوييم. خيلی کارها را نمی کنيم. مهم نيست چقدر دلمان می خواهد که بگوييم يا انجام دهيم. برای ما عرف جامعه آن قدر مهم است که تمام عمر نقش بازی می کنيم تا خلاف خواست عمومی که شايد درست يا غلط باشد، رفتار نکنيم و بعد يک عمر در حسرت خواسته های واقعی مان آه بکشيم. پذيرفته ايم که (به قول يونگ) صورتکمان با خودمان خيلی متفاوت باشد. ما خودمان خودمان را مميزی می کنيم!